Αναστασιάδης 2018 vs χχχχχχχχΑναστασιάδης 2004

ή, πώς οι αντικειμενικές συνθήκες αλλοιώνουν τη συνείδηση

Το μεγάλο ερώτημα που πλανιέται πάνω από τα κεφάλια όσων πάλεψαν και συνεχίζουν να παλεύουν για λύση και επανένωση της Κύπρου είναι το πώς ο Αναστασιάδης, ένας υπέρμαχος του σχεδίου Ανάν το 2004 και υποστηρικτής του ΝΑΙ στο δημοψήφισμα, έχει μεταμορφωθεί στον πρώτο πολέμιο της Λύσης και κάθε προσπάθειας που γίνεται προς αυτή την κατεύθυνση, ακόμα και κάθε νύξης που γίνεται για επανέναρξη των συνομιλιών.

Το ερώτημα θα απαντηθεί μόνο αν δούμε και αναλύσουμε τις αντικειμενικές συνθήκες που επικρατούσαν το 2004 και αυτές που επικρατούν τα τελευταία 5-6 χρόνια, συνθήκες στις οποίες υποκείμενο αλλά και δημιουργός είναι ο Αναστασιάδης ως βασικός πρωταγωνιστής των εξελίξεων την τελευταία περίοδο.

Το 2003 με το άνοιγμα των οδοφραγμάτων ο ΔΗΣΥ με τον Κληρίδη χάνει την εξουσία από τον Τάσσο. Το 2004 στο Δημοψήφισμα το σοβαρό κομμάτι της Ε/κυπριακής αστικής τάξης τάσσεται υπέρ της Λύσης και υπέρ του Ναι στο δημοψήφισμα, έχοντας πλήρη εμπιστοσύνη στον εαυτό της ότι θα μπορούσε εύκολα να επιβληθεί στον καθυστερημένο τότε Βορρά, και να αφομοιώσει το Τ/κυπριακο κεφάλαιο που μόλις άρχισε να αποκτά υπόσταση. Μαζί με την παραδοσιακή αστική τάξη των Ε/κυπρίων, ο Κληρίδης και το πιο σοβαρό κομμάτι του ΔΗΣΥ (όντας πλέον στην αντιπολίτευση) ρίχνονται στη μάχη υπέρ του ΝΑΙ, γεγονός που προκάλεσε ακόμα και τη διάσπαση του κόμματος, με τους πιο ακραίους εθνικιστές (Μάτσης, Προδρόμου, Ερωτοκρίτου κ.λ.π.) να τάσσονται υπέρ του ΟΧΙ και να δημιουργούν αμέσως μετά το κόμμα  «Ευρωπαϊκή Δημοκρατία». Ο Αναστασιάδης, αντιπρόεδρος τότε του κόμματος, σήκωσαν μαζί με τον Κληρίδη σχεδόν όλο το βάρος της καμπάνιας υπέρ του ΝΑΙ, κόντρα στο ΟΧΙ του Τάσσου και κόντρα στο ΟΧΙ της ηγεσίας του ΑΚΕΛ, το οποίο συγκυβερνούσε με τον Τάσσο. Είναι η εποχή που ο Αναστασιάδης κέρδισε εκτίμηση και μέσα στο σύνολο των Ε/κυπρίων που πάλευαν υπέρ της Λύσης καθώς και μέσα στους Τ/κύπριους.

Από το 2004 πέρασε μια δεκαπενταετία μέσα στην οποία πολλά έχουν αλλάξει. Μέσα σε αυτά τα 15 χρόνια πρώτα και κύρια ο Βορράς έχει μεταμορφωθεί. Από μια πλήρως καθυστερημένη και συντηρούμενη από την Τουρκία οικονομία, έχει μετατραπεί σε μια αναπτυσσόμενη οικονομία με τεράστιες επενδύσεις να εισρέουν κυρίως από το Τούρκικο κεφάλαιο, με τον τομέα του Τουρισμού να προσελκύει πέραν του ενός εκατομμυρίου τουρίστες. Ο οικοδομικός τομέας γνωρίζει τα τελευταία 15 χρόνια ένα άνευ προηγουμένου οργασμό, και όλες οι ξένες μεγάλες εταιρείες (αυτοκίνητα μέχρι καλλυντικά) έχουν κατακλύσει με αντιπροσώπους τους το Βορρά.

Σήμερα, όπως έχει εξελιχθεί η κατάσταση, η Ε/κυπριακή αστική τάξη βλέπει με σκεπτικισμό την προοπτική της επανένωσης και τη δυνατότητά της να επιβληθεί στο Βορρά, ξέροντας ότι έχει να αντιμετωπίσει το ισχυρό Τούρκικο κεφάλαιο που έχει επενδύσει στο Βορρά, και μια ανερχόμενη Τ/κυπριακή αστική τάξη που διαθέτει πια κάποιες δυνατότητες να αντισταθεί στον ανταγωνισμό, σε σύγκριση με τις ανύπαρκτες δυνάμεις που διέθετε το 2004.

Ο ΔΗΣΥ σήμερα, σε αντίθεση με το 2004, είναι στην εξουσία με τον Αναστασιάδη να βρίσκεται στον προεδρικό θώκο για δεύτερη πενταετία. Τα υλικά συμφέροντα από την εξουσία είναι τεράστια τόσο για τον ΔΗΣΥ όσο και για τον Αναστασιάδη. Σε κάποιες συγκυρίες της πρώτης πενταετίας, τόσο ο Αναστασιάδης όσο και στελέχη του φλέρταραν πού και πού με την ιδέα της Λύσης ή αναγκάζονταν να ευθυγραμμιστούν με τις προσπάθειες για τη Λύση (η άνοδος του Ακκιντζί δεν τους άφηνε και πολλά περιθώρια αποστασιοποίησης). Ιδιαίτερα τα πρώτα χρόνια της προεδρίας του και προτού η οικονομία αρχίσει να ανακάμπτει, οι πιέσεις για τη Λύση, με τις προοπτικές που θα άνοιγε για ολόκληρη την κοινωνία, ήταν ο κινητήριος μοχλός. Ήταν η περίοδος που η Λύση θεωρούνταν από όλους ως βασικός μεταρρυθμιστικός παράγοντας και καταλύτης για έξοδο από τη βαθειά κρίση και  για μελλοντική ανάπτυξη.

Στα τελευταία χρόνια της πενταετίας, με την οικονομία να ανακάμπτει, τους οικοδομικούς πύργους να διαδέχονται ο ένας τον άλλο, τα χρυσά ευρωπαϊκά διαβατήρια να αποφέρουν μίζες εκατομμυρίων (κύρια για τα μεγάλα! δικηγορικά γραφεία), η ψευδαίσθηση της αξιοποίησης και μονομερούς διαχείρισης των φυσικών αερίων με άλυτο το Κυπριακό, ήταν παράγοντες που έσπρωξαν τη συνείδηση μακριά από την ιδέα της λύσης.

Τις κρίσιμες στιγμές, όπως στη διάσκεψη στο Μον Πελεράν και σε εκείνη στο Γκραν Μοντάνα, ο Αναστασιάδης συνειδητά τορπίλισε τη Λύση και την επανένωση εγκαταλείποντας με γελοίες προφάσεις και τις δύο διασκέψεις. Ο Αναστασιάδης στο Γκράν Μοντάνα είχε ως μόνη του έγνοια το πώς θα επανεκλεγόταν στις προεδρικές που ακολουθούσαν σε έξι μήνες. Θυσίασε, λοιπόν, τη Λύση για χάρη του προεδρικού θώκου και για όσα συμφέροντα αυτός συνεπάγεται για τον ίδιο, την ομήγυρή του, το κόμμα του και για την τάξη που αυτό εκπροσωπεί.

Ο Αναστασιάδης από την πρώτη μέρα της εκλογής του στην προεδρία το 2013, έπαψε να έχει οποιαδήποτε σχέση με τον Αναστασιάδη του 2004. Καμιά προσπάθεια δεν έκανε που να ανοίγει δρόμους προς την κατεύθυνση της Λύσης, παρά μόνο ροκάνιζε το χρόνο, ροκάνισμα που συνέχισε και μετά την άνοδο του Ακκιντζί, και δεν δίστασε να τορπιλίσει με ωμό τρόπο τη Λύση όταν βρέθηκε μπροστά στο τέλος του δρόμου. Το όραμα της Λύσης για μια Κύπρο επανενωμένη που να ατενίζει με νέο αέρα και προοπτική το μέλλον, χωρίς στρατούς και αντιπαραθέσεις, μετατρέπεται σε όραμα για εξουσία στη μισή Κύπρο τού σήμερα.

Ενάμιση χρόνο μετά το Γκραν Μοντάνα τίποτα δεν κάνει από το να ροκανίζει το χρόνο με γελοίες αιτιάσεις και προσχήματα. Το δε άκρον άωτο της αναίδειάς του είναι να δηλώνει σήμερα ότι είναι έτοιμος για επανέναρξη των συνομιλιών και ότι αυτή που κωλυσιεργεί είναι η Τουρκία που έχει μπροστά της (σε δυο μήνες) τοπικές εκλογές. Και αυτό την ίδια ώρα που τον περασμένο Απρίλη κώφευσε εκκωφαντικά στο κάλεσμα του Ακκιντζί για υπογραφή Στρατηγικής Συμφωνίας επί του Πλαισίου Γκουτέρες ως έχει.

Ο Αναστασιάδης σήμερα από τη θέση του προέδρου δεν επιθυμεί Λύση Ομοσπονδίας, διότι μια Λύση Ομοσπονδίας προϋποθέτει πολιτική ισότητα και αποτελεσματική συμμετοχή των Τ/κυπρίων στη διακυβέρνηση, και ουσιαστικά το κτίσιμο ενός νέου κράτους. Κάτι τέτοιο όμως θα βάλει τροχοπέδη στο μαφιόζικο τρόπο με τον οποίο έμαθε να λειτουργεί η Ε/κυπριακή Ελίτ από το ΄63 και μετά, όταν ντε φάκτο σφετερίστηκε όλα τα προνόμια που της έδινε η διαχείριση της Κυπριακής Δημοκρατίας.

'Εχοντας ο Αναστασιάδης υπό τον έλεγχο του τα Μέσα Ενημέρωσης, και στο βαθμό που καταφέρνει να ελέγχει την κοινή γνώμη, θα συνεχίσει να ροκανίζει τον χρόνο προβάλλοντας οποιεσδήποτε προφάσεις. Από τους πρώτους μήνες της πρώτης του πενταετίας το όραμά του ήταν η δεύτερη πενταετία με κάθε θυσία. Ήδη σήμερα διαμορφώνεται στα μυαλά και στις ενέργειές του το όραμα της τρίτης πενταετίας. Το ίδιο και στον ΔΗΣΥ. Η μερίδα των στελεχών του που τάσσονται υπέρ της Λύσης θα σέρνονται από τον Αναστασιάδη, είτε συμφωνούν είτε όχι με τους θεατρινισμούς του, στο βαθμό που νοιώθουν ότι ο πρόεδρος έχει ακόμα την υποστήριξη ή την ανοχή της κοινής γνώμης. Μόνο τότε θα αποστασιοποιηθούν από αυτόν, όταν αρχίσει να φαίνεται η γύμνια της πολιτικής του.

Η έξωθεν καλή μαρτυρία που έκτισε με τη στάση του το 2004 άρχισε να εξαντλείται, ακόμα και στα μάτια πολλών ανθρώπων από το Συναγερμικό χώρο. Η γύμνια της πολιτικής του άρχισε να αποκαλύπτεται ραγδαία την τελευταία περίοδο και τον μετατρέπει σε γελωτοποιό του αλλοτινού εαυτού του. Αργά ή γρήγορα αυτή θα καταρρεύσει με πάταγο γιατί βρίσκεται σε κόντρα με τη ροή της Ιστορίας που αντικειμενικά θέλει τη μικρή Κύπρο να επανενώνεται και κόντρα στη θέληση των πλατειών μαζών για λύση και ειρηνική συμβίωση, και που  σήμερα παρακολουθούν με απορία τις παλινδρομήσεις και τους τακτικισμούς του Αναστασιάδη.

Στην αποδόμηση του Αναστασιάδη πρωτεύοντα ρόλο έχει να παίξει η Αριστερά,  αποκαλύπτοντας με τόλμη κάθε θεατρινισμό του και κάθε πρόφαση για ροκάνισμα του χρόνου. Ο χρόνος πάντα έχει τη δική του σημασία στο πώς κτίζεται η ιστορία. Ήδη, 56 χρόνια από το ΄63 και την πρώτη διχοτόμηση και 45 χρόνια από το ΄74, έχουν παγιωθεί αντιλήψεις επί του εδάφους για δύο πολιτείες με αμιγείς πληθυσμούς. Είμαστε στα πρόθυρα της παγίωσης της αντίληψης για δύο κράτη που θα πρέπει να συνηθίσουν στην ιδέα ότι θα ζουν χωριστά, με όλες τις συνέπειες που αυτό συνεπάγεται. Η πολιτική του Αναστασιάδη σήμερα οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην οριστική διχοτόμηση και στην παγίωση δύο ξεχωριστών κρατών.

Έχουμε καθήκον και πρέπει να τον σταματήσουμε!

Μάζος
12 Φεβρουαρίου 2019